Can Yücel Özledim Seni

Can Yücel Özledim Seni Şiiri

Sen sık sık gülen gülerken de sevecen bir akdeniz çizgisini
Sol yanına ağzının iliştiren çocuk özenle yabana mı atıyorum yani seni yabana mı atıyorum saat altı buçukları çocuk ve allah’ın en eski baskısını değil değil bunların biri gözlerimin gemileri kuş istiyor

Açılıp kapandıkça sevdam kapanıp açılıyor bir mavi şahmaran süt istiyor kefeninden üç aylık ölmüş çocukların kerem ile arzu geliyor aslı ile kanber ay kana kana batıyor ay kana kana batıyor
eşkiyalar gecenin yangınını izliyor uzakta kargapazarı dağlarını dolanan yaşlı ve öfkeli bir otobüsteyim jandarma daima nesirde kalacaktır eşkiyalar silahlarını çapraz astıkça türkülerine

Ve bu dağlar böyle eşkiya güzelliğini taşıdıkça patronunun karısını zimmetine geçirip amasya’dan Kars’a kaçmakta olan sayman yardımcısıyla alevilikten konuşuyoruz uzun süre yanımdaki hep bir gazetede Marilym Monroe’nun resim özledim seni ayrılık yüreğimi uyuşturuyor karıncalandırıyor nicedir. beynimi uyuşturuyor özlemin…

Çok sık birlikte olmasak bile benimle olduğunu bilmenin bunca zamandır içimi ısıttığını yeni yeni anlıyorum yokluğun,hatırladıkça yüreğime saplanan bir sızı olmaktan çıkıp mütemediyen bir boşluğa Sabahları seni okşayarak başlamaları akşamları her işi bir kenara koyup seninle başbaşa konuşmaları özlüyorum

Oynaşmalarımızı yürüyüşlerimizi, sevimli haşarılığını, çocuksu küskünlüğünü nasıl da serttin başkalarına karşı beni savunurken ve ne kadar yumuşak bir çift kısık gözle kendini ellerimin okşayışına bırakırken gitmeni asla istemediğim halde

Buna mecbur olduğunu görmek ve sana bunları söylemeden git artık demek beni ne kadar çabuk unutursan, o kadar çabuk kavuşacaksın mutluluğa demek sana ne de zor seni görmemek ve belki yıllar sonra karşılaştığımızda bana bir yabancı gibi bakmanı istemek senden yeni bir sevdayı yasakladığım kalbime söz geçirmek.